Paweł Bosiacki - 2017-07-27, Serwis Kancelarie RP
Praca na zwolnieniu lekarskim nie w każdym przypadku uzasadnia rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Jedną z przyczyn uzasadniających rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia może być wykonywanie pracy przez pracownika przebywającego na zwolnieniu lekarskim. Jednak jak wynika z uzasadnienia jednego z najnowszych orzeczeń Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 16 marca 2017 r., sygn. akt II PK 14/16) – nie zawsze.
Powód wykonywał obowiązki komendanta straży miejskiej. W związku z przeziębieniem uzyskał on zaświadczenie lekarskie ze wskazaniem, że „chory powinien leżeć”. Pracownik stawił się jednak do pracy i wykonywał powierzone mu obowiązki pracownicze, co było spowodowane w szczególności poważnymi niedoborami kadrowymi w podległej mu jednostce organizacyjnej. W tych dniach pracownik w trakcie spotkania z nowym burmistrzem otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę, jednak poinformował on, że aktualnie przebywa na zwolnieniu lekarskim.
Po powrocie ze zwolnienia powodowi zostało wręczone oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Jako przyczynę wskazano ciężkie naruszenie przez pracownika obowiązków pracowniczych polegające na tym, że przebywał on w miejscu pracy i wykonywał czynności zawodowe, mimo wskazania lekarza o konieczności leżenia.
Komendant odwołała się od rozwiązania umowy o pracę, a sprawa trafiła ostatecznie do rozpoznania przez Sąd Najwyższy. Sąd stwierdził, iż nie można a priori głosić, że każde świadczenie pracy w okresie zwolnienia lekarskiego wypełnia przesłanki stosowania art. 52 § 1 pkt 1 k.p. w pojęciu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych kluczowe bowiem jest zawinienie, obejmujące zarówno element subiektywny (związany z nastawieniem pracownika), jak i element obiektywny (skupiający uwagę na zagrożeniu lub naruszeniu interesów zakładu pracy).
Sąd Najwyższy podkreślił jednocześnie, że za dominujący w orzecznictwie należy uznać pogląd, iż nadużycie korzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego samo w sobie nie może być zakwalifikowane jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.
W związku z powyższym Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania.
Paweł Bosiacki, radca prawny w kancelarii prawniczej Gąsiewski Podniesiński Roman i Wspólnicy
Praca na zwolnieniu lekarskim nie w każdym przypadku uzasadnia rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Jedną z przyczyn uzasadniających rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia może być wykonywanie pracy przez pracownika przebywającego na zwolnieniu lekarskim. Jednak jak wynika z uzasadnienia jednego z najnowszych orzeczeń Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 16 marca 2017 r., sygn. akt II PK 14/16) – nie zawsze.
Powód wykonywał obowiązki komendanta straży miejskiej. W związku z przeziębieniem uzyskał on zaświadczenie lekarskie ze wskazaniem, że „chory powinien leżeć”. Pracownik stawił się jednak do pracy i wykonywał powierzone mu obowiązki pracownicze, co było spowodowane w szczególności poważnymi niedoborami kadrowymi w podległej mu jednostce organizacyjnej. W tych dniach pracownik w trakcie spotkania z nowym burmistrzem otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę, jednak poinformował on, że aktualnie przebywa na zwolnieniu lekarskim.
Po powrocie ze zwolnienia powodowi zostało wręczone oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Jako przyczynę wskazano ciężkie naruszenie przez pracownika obowiązków pracowniczych polegające na tym, że przebywał on w miejscu pracy i wykonywał czynności zawodowe, mimo wskazania lekarza o konieczności leżenia.
Komendant odwołała się od rozwiązania umowy o pracę, a sprawa trafiła ostatecznie do rozpoznania przez Sąd Najwyższy. Sąd stwierdził, iż nie można a priori głosić, że każde świadczenie pracy w okresie zwolnienia lekarskiego wypełnia przesłanki stosowania art. 52 § 1 pkt 1 k.p. w pojęciu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych kluczowe bowiem jest zawinienie, obejmujące zarówno element subiektywny (związany z nastawieniem pracownika), jak i element obiektywny (skupiający uwagę na zagrożeniu lub naruszeniu interesów zakładu pracy).
Sąd Najwyższy podkreślił jednocześnie, że za dominujący w orzecznictwie należy uznać pogląd, iż nadużycie korzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego samo w sobie nie może być zakwalifikowane jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.
W związku z powyższym Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania.
Paweł Bosiacki, radca prawny w kancelarii prawniczej Gąsiewski Podniesiński Roman i Wspólnicy